Ubytek słuchu nie jest zdefiniowany w sposób jednolity. Istnieje kilka norm, na podstawie których określa się niedosłuch. W Polsce można się spotkać z dwiema normami: WHO z 1997 roku oraz BIAP. Pierwsza norma jest stosowana częściej, druga, ze względu na ostrzejsze kryteria, wykorzystywana częściej do oceny słuchu dzieci. Należy przy tym pamiętać, że sam fakt istnienia normy nie obliguje wszystkich do jej stosowania. Stąd czasami można spotkać np. oceny procentowe uszkodzenia słuchu. Norma WHO ’97 jest obecnie stosowana także przez lekarzy laryngologów, zgodnie z wytycznymi NFZ. Ubytek słuchu jest średnią wyznaczoną z progu słyszenia dla trzech lub czterech częstotliwości: 500 Hz, 1000 Hz, 2000 Hz, 4000 Hz.
Stopień uszkodzenia słuchu | Wynik badania w dB | Wpływ na czynności słuchu | Zalecenia |
---|---|---|---|
0 - brak | poniżej 25 dB | Brak lub bardzo małe problemy ze słuchem. Pełne słyszenie szeptu. | - |
1 - małe | 26–40 dB | Możliwość słyszenia i powtarzania słów mówionych normalnym głosem z odległości 1m. | Porada audiologiczna: możliwa potrzeba aparatu słuchowego |
2 - umiarkowane | 41–60 dB | Możliwość słyszenia i powtarzania słów mówionych podniesionym głosem z odległości 1m. | Zwykle aparat słuchowy jest rekomendowany |
3 - duże | 61–80 dB | Możliwość słyszenia niektórych słów wypowiadanych krzykiem do ucha lepszego. | Aparat słuchowy jest konieczny. Jeśli jest on niedostępny wskazana nauka czytania mowy z ust i śpiewu. |
4 - głębokie (włączając głuchotę) | powyżej 81 dB | Niemożność słyszenia i rozumienia słów, nawet wypowiadanych krzykiem. | Aparat słuchowy może pomagać w rozumieniu słów. Konieczna jest dodatkowa rehabilitacja. Duże znaczenie rozumienia mowy z ust. |